7. jan, 2018

NECROLOGIE: DESI BOUTERSE (51)

Hij kwam, zag, leek te overwinnen, maar viel te pletter. Hij was omringd door haaien die het specialisme "parasitisme" doceerden. Die haaien staan in de startblokken om elkaar de tent uit te slaan voor de funcie van alfamannetje of-vrouwtje. Het zijn ook hyena's, voorwaar.

Keizer Desi was als een komeet verschenen in 1980, later overeenkomstig democratische voorschriften gekroond. Ooit onaantasbaar, als een Romeinse held vereerd die chaos had getrotseerd. Hield degenen die het wilden weten een paradijs voor, dat achteraf spiritueel bleek te zijn. Bekrachtigde dat bij openbare optredens met zelfverzekerde danspasjes die hem begeleidden naar het spreekgestoelte (steevast door mij als dwaasheid beoordeeld, zo ook de wijze waarop Trump zich als president manifesteert: zo dom als een baksteen, weten velen in New York). Een fenomeen kort na de coup, geadoreerd als een popster. Voor de meerderheid van de bevolking was een mythefiguur na het echec van het rovende, pre-"revolutionaire" politieke establishment (met exponenten die allen liggen begraven of gecremeerd) een avatar uit de hemel. En lange tijd leefde hij lang en gelukkig in zijn El Dorado, verzekerd van geldschieters ver buiten zijn NDP, bewonderd door god himself, die hem geen strobreed in de weg legde.

Maar de tang die Desi gebruikte om vijanden aan elkaar te pletten, begon te roesten en haar krachten namen af. Het omhulsel van de samenzwering die was gesmeed tegen de bevolking- de beloften over een aardsparadijs waren een hartstikke dode mus- begon los te raken. Wat als bereikte resultaten zichtbaar werd, vergrootte de verwondering. Alles was politiek incorrect. Er was een infrastructuur opgebouwd die diefstal van gemeenschapsbezittingen wettigde. Deze machine draaide goed. De NDP was happy, de financierders van de moreel vervallen plantage van Albert Helman hadden belegd in sleutelfiguren rondom de keizer en zielsgelukkig waren ook zij. Maar in de motor kwam zand. De machine begon te sputteren, als een robot die wrok en anti-gevoelens opwekte en de samenleving op intelligente manier teisterde. Als een transformer die allerlei gedaanten kon aannemen, alleen niet die ene figuur die vertrouwen kon opwekken. Het begon duidelijk te worden, aan het einde van Desi's latijn, dat er avengers nodig waren die de handen in elkaar moesten slaan om de genadeslag toe te brengen. Het kwaad was uit het dinosaurus-ei ontsnapt, in 1980, 37 jaren lang dominant aanwezig, en de hoop is nu gevestigd op de verlosser (wel van van vlees en bloed), nu de dood heeft gewonnen.  

Desi Bouterse en zijn bende hebben rampzalig gefaald. En de vraag dient zich aan: Is er nog altijd een tweederde meerderheid in het parlement die de erfenis van de Geliefde Leider verdedigt? Of kan er een mooi tegenwicht ontstaan, uit de massale ontevredenheid vanuit de basis? Zouden ze daar in het Assemblee kiezen om zo dom te blijven als een golfplaat? De klokken luiden. Het einde van het tijdperk Bouterse en van zijn revolutie, wat dat ook moge inhouden, is daar, ware het niet dat zijn horde klaarstaat om in Suriname een nieuw soort kolonialisme te vestigen. Want er valt nog ruimschoots te profiteren van de opbrengsten uit olie, goud, bauxiet en hout. De voortekenen zijn vooralsnog niet gunstig. Bezat Desi gans Suriname, de nabestaanden van hem (NDPers, sympathisanten en geldschieters) loeren op de eerste de beste kans om de boedel te verdelen, voor een ieder het grootste stuk. Want zij, de nabestaanden, menen daar recht aan te ontlenen, maar zij zijn de duivelse halfgoden met valse maskers, die zullen verhinderen dat er meer gelijke verdeling komt van verdiensten en het land wordt verlicht. Zij zien zichzelf als de nieuwe verbeteraars, maar rattenvangers zijn het die het groeiende onbehagen zullen beteugelen, zonodig kwaadschiks.

Alle illusies van de bevolking zullen worden ontnomen, als zij in hun opzet slagen, wat overblijft is een virtuele toekomst op papier, die ze trots omhoog zullen houden zoals in het sprookje over Mozes, en rekenen op steun uit de massa. In dit verkooppraatje moet ook blijken dat Desi een superster was die de breedste bewondering genoot, en dat nu zijn nalatenschap de basis is voor de toekomst. (Maduro in Venezuela tracht-zonder enig succes overigens- Chavez op dezelfde wijze te portretteren). Zij zijn nu de supersterren die ervoor kunnen zorgen dat het doemlicht brandende wordt gehouden. Maar dan zullen zij de bewondering voor Desi die later als katzwijm  zou vallen, en verdwijnen, moeten zien te overtreffen. Dat zal het doel worden. De vervallen plantage, zullen zij beloven, zal worden ontdaan van overwoekering. Maar corrumperen doen ook zij, alsook liegen en stelen, namens de almachtige, die hen- als er niets gebeurt- daarvoor zal belonen.

Desi's wereld was ireëel. De danspasjes richting podium werden een traag geschuivel, uitgevoerd als slakken die op het punt stonden om het definitief op te geven. Desi was geen fenomeen meer, niet langer onaantastbaar, en in het laatste jaar van het leven van deze sergeant moest hij vechten tegen blasfemie. Velen scholden (en doen dat nog postuum  altijd) hem uit voor schaamteloze liegbeest. De strijd verloor hij. Maar genadeloos zijn de opvolgers die zijn sprookjesparadijs in de aanbieding hebben. Dit idee contrasteert met de nieuwe doelen die de bevolking zich heeft gesteld en anders dan de werkelijkheid anno 2018. Als zij voet aan de grond krijgen, verwordt Suriname tot een kerkhof waar het aardedonker blijft. Waar er geen held begraven ligt. De machtsstrijd moet nog worden gevoerd. Na de val van Desi gloorde optimisme, toen was daar pessimisme-light, om spoedig plaats te maken voor pessimisme-heavy, na zijn enkele reis naar het hiernamaals. Want zijn klonen hebben zich opgericht. Het tweede monster, geboren na Desi, heeft talrijke koppen, en met smacht wordt gewacht op de drakendoder.

Zal 2018 nieuwe hoop brengen? Misschien dat deze premortale necrologie de voorspelling corrigeert. En de winnaar bekend is: de Surinamer in de straat, die geen copycats tolereert.

Manuel Sewgobind