3. nov, 2017

VOLGERS VAN BOUTERSE MISSEN MOREEL BESEF (44)

Misdaden tegen de menselijkheid en collectieve moord verjaren niet. Er kan ook geen sprake zijn van vergiffenis. Familievetes, kleine, niet-noemenswaardige vergrijpen, kun je soms toedekken, dat doe je in bilateraaltjes. En als gelovigen en gelovige politici de moed vinden om publiekelijk majeure misdrijven te vergeten en pogingen te ondernemen om een bloedig verleden als  betekenisloos te verkopen, zit er boordevol opportunisme in het vaatje: verdedigen van onrecht moet iets opleveren: hout- of goudconcessies, grond, dikbetaald baantje, contanten, etc.

Laat helder zijn: Bouterse vergeven wij niet voor de aanvallen op de samenleving, ook al is hij fysiek aan het aftakelen. Ik heb een motto: als iemand tijdens zijn leven een duivel is geweest, zul je mij niet na zijn dood horen zeggen: over doden niets kwaads. Eens een duivel, altijd een duivel, zelfs ná de laatste adem. En wij gaan dat niet fluisteren. 

Zijn aanvallen markeren een verleden waarop Suriname drijft, en dat nodig is voor de fundamenten van de toekomst. Nu lijkt dit verleden oninteressant voor beginselloze progressieven en conservatieven in Suriname. Merkwaardig hoe zij elkaar hebben gevonden. Ruimdenkend in Suriname is zeer diffuus, tot grote ergernis van het denkende deel van de bevolking. En de gelovige zoekt in arren moede zijn toevlucht tot "maak je niet druk, Bouta krijgt zijn straf wel". Een even onzinnig als dwaas dooddoener, zo ook een andere uitsmijter: "Het had moeten gebeuren". Dit zou betekenen dat een rechter zich verre moet houden van misdrijven, want "iedereen krijgt ooit zijn straf", en: "het moest gebeuren". De inbreker, de verkrachter, de moordenaar, die laten wij ongemoeid, immers: aan de hemelpoort komt de uitspraak van de straf, of die komt in een ander leven. Hierin zit nauwelijks logica. Beter nog: dit uitgangspunt is bezit van verdwaalden. Intussen heeft Bouterse het fortuin van een sjeik verzameld, en kan hij zich een overvloed aan weelde permitteren, ook de duurste medicijnen en meest geavanceerde behandeling, waar de arme landbouwer alleen maar van kan dromen. Al 37 jaar lang! En god in de hemel kijkt wellicht  geïnteresseerd toe maar steekt geen vinger uit. Een mooie god is dat, die de brute moord op zijn kinderen beloont. "Maar hij krijgt nu zijn straf, hij krepeert, en zijn zoon zit te brommen", hoor ik dan. Wij worden toch allemaal ooit ziek, en oud, en soms ontsporen kinderen, niet waar? Wij zullen toch allemaal eens de pijp uit gaan? Hoezo straf? Hoezo karma? Schaf dan maar de rechterlijke macht af!

Onzin dus, dat van "hij krijgt zijn straf ooit". Hier staat het verstand op nul!

Het verleden is niet dood. Het verleden leeft voort in het heden. Het verleden heeft de cultuur van vandaag beïnvloed. Het verleden dienen wij nauwkeurig in kaart te brengen en de zwakke plekken traceren. Van de volgers van Bouterse, waaronder verbazingwekkend veel jongeren, kun je niet zeggen dat ze moreel besef bezitten. Het leed dat velen is aangedaan, het leed dat het land heeft overspoeld, is niet verzonnen. Alleen het verleden leert wat uit die tijd bruikbaar is, en wat griezelig en meedogenloos was. Het verleden is als een leermeester voor het heden en de toekomst. Wij blijven toch niet moorden en coups plegen? Het verleden, de slavernij, de immigratie, de militaire dictatuur, de massaslachtingen, is een noodzakelijk kwaad. Het verleden is historie dat dient te worden geschreven en gememoreerd. En ook postuum veroordeeld. Collaboreert een deel van de Surinaamse samenleving met onrecht, dat een standbeeld moet krijgen? Standbeelden van Stalin, van Lenin, van Jefferson, van Lee, Hossein, allen fascisten, hebben het niet overleefd. Het verleden is nú, en later.

Een land zonder verleden is als de Surinamerivier zonder water. Hij mag wel ziek zijn, Bouterse, maar voor mededogen is er geen plek. Zelfs na zijn dood moet correctie plaatsvinden. Een samenleving die dat nalaat, is als een cent zonder waarde.

Manuel Sewgobind  (zie voorts: Fantomen in het vizier, uitg. Boekscout.nl, Soest)