DECADENTE NEDERLANDSE TELEVISIE (121)

Bekende Nederlanders (BN'ers) hebben een doel: zichzelf showen op de televisie, zichzelf profileren en promoten, zoveel mogelijk bekendheid genereren, en daamee zichzelf als een verdienmodel beschouwen. Het aantal kijkers bepaalt hun omzet. Opvallend is evenwel de bedroevend lage hoeveelheid kennis die hun hersens hebben opgeslagen over het verleden en over onderwerpen die de actualiteit beheersen, om daarmee de juiste afwegingen te kunnen maken. En treurig bovendien dat zij zelf niet goed kunnen begrijpen dat zij  onkundig zijn om over serieuze ontwikkelingen een mening te hebben. Een trieste subgroep van zichzelf overschattende loosers zijn ze. En laat juist nu deze mislukte, door een grimeur (op eigen verzoek!) opgetuigde, geplamuurde en steeds voor één avond toonbare mannen of vrouwen de Nederlandse televisie kleuren. Deze vooraf als deskundig aangekondigde deelnemers aan een talkshow moet ratio en expertise uitstralen. De presentatoren die nóg meer expertise veinzen, laten zich tijdens de uitzending flankeren door twee jonge meisjes, die de camera scherp in beeld brengt: goed voor hun imago. En zijn het de omroepverenigingen die programma's verzinnen (zoals je dat doet op een zondagmiddag, talrijk in aantal) om zoveel mogelijk kijkers te misleiden en reklameinkomsten binnenhalen. Bij elkaar drie schakels die de uitzending completeren en de schijn van grote waarde ophouden.

Reality-programma's, talkshows en quizzen die qua inhoud mateloos onbeduidend zijn,  drijven op hersenloze hoofdrolspelers (als Meiland en Derksen, de eerste dom, de tweede dom en buitengewoon vrouwonvriendelijk die kans zien om studiogasten te laten schaterlachen, die zo verdrinken in ongezond verstand). Programma's die nooit een schrandere bijdrage kunnen leveren aan de cognitieve verheffing van de samenleving. Spelletjes, roddel-tafelgesprekken als Boulevard die andere bekende Nederlanders (met goedvinden!) doorzagen, tot grote hilariteit in de woonkamer en in de studio. Op de gezichten van de presentatoren een frisheid die maatschappelijke betrokkenheid en intelligentie moeten aantonen, maar intussen klare domheid maskeren. Feitelijk begint de stupiditeit bij de omroepen die naïviteit populariseren, geen meerwaarde hebben en de kijkers meevoeren naar de afgrond van de leegheid. Anderzijds zie je ook tekortkomingen bij de kijkers die met onvoldoende kennis is gewapend en daardoor zichzelf permanent in een onkritische wereld heeft gemanoeuvreerd. De omroepen, zelf zonder vindingrijkheid in hun bagage, moeten het hebben van de projectie van hun geestelijke gebrek op hun kijkers. 

Omroepen als RTL4 en SBS6, de gouden medaille winnaars van onzin, hebben zich gedompeld in een wereld van uitsluitend vermaak, daarbij ellende miskennend, en Ongehoord Nederland (ON) en WNL, als podia voor intolerant rechts Nederland, die heel gemakkelijk schuldigen aanwijzen voor de omvolking van Nederland: migranten die zij zien als de schuldigen van wat zij noemen de vernietiging van de Nederlandse identiteit (de visie van de PVV en Forum voor Democratie). Zelfs enkele publieke omroepen (met uitzondering van de VPRO) ter rechterzijde van het mediaspectrum, met als pregnant voorbeeld de godvrezende Evangelische Omroep (EO), manipuleert de kijker door smakeloze aandacht voor Joden en een positieve beoordeling van Israël, vies van objectiviteit en de dood van honderden Palestijnse baby's buiten beeld houdt. En brengt ze dierendocumentaires waarmee zij de genialiteit van de Schepper benadrukt. De wetenschappelijke benadering maakt schaamteloos plaats voor een religieuze mis-interpretatie. Nog een bewijs hoe domheid in de aanbieding is, en hoe de kijker bespeeld wordt en wordt gevoerd met sprookjeswijsheid. Omdat de bijbel baadt in "koninklijke" pracht, is een koninkrijk een heilig model dat terugkeert in programma's als Blauwbloed.  

En laat het (toeval of niet) deze commerciële omroepverenigingen zijn die migranten in hun personeelsbestand hebben (denk aan Humberto Tan, Roue Verveer) in een poging om te laten zien dat zij inclusiviteit een warm hart toedragen. Het zou pijnlijk moeten zijn als Surinaamse presentator om jezelf in trotsheid te moeten voorstellen als "werkzaam bij de geweldige Nederlandse televisie", terwijl er kwaliteit grondig ontbreekt en dwaze en kwaadaardige programma's worden gemaakt die de geest leegzuigt. 

En een extra dimensie in de dieptreurige identiteit van alle omroepen is, dat een portret van de koning (en soms Maxima erbij die stamt uit een autocratische familie, een feit dat ze graag onbenoemd wil houden!) de rechtzalen versiert, en bij ieder verslag uit de rechtbank de koning plechtig in beeld is: uit wiens naam recht wordt gesproken. Een heuse contradictie: want je kunt nooit recht spreken uit naam van een staatshoofd dat niet wordt gekozen en die teert op het erfrecht. Bovendien: de vader en grootvader van Willem Alexander hebben beiden een nazi-verleden. En heeft hij niet de moed getoond om excuses aan te bieden. Een koning bovendien die "het dienende volk" meerdere keren heeft beledigd.  

Dit zijn dus de kernwaarden van de Nederlandse televisie: stupiditeit, keuze voor showbizz en lasterpraatjes (als in Boulevard), incompetente presentatoren en onnozelheid de ether in blazen, intolerantie als verborgen agenda, de domme kijker op weinig subtiele wijze trakteren op oppervlakkigheden, tot in den treure praten over de bloemen en niet over de doorns, over de zon, niet over regens, wat voordeel oplevert voor de adverteerders. De Nederlandse televisie voegt 0,00 % toe aan het kennisvermogen van de Nederlander. Die is al geruime tijd in verval.       

Manuel Sewgobind