Veel dat nieuw is, begint vaak met perspectieven. Het voordeel van de twijfel kreeg Bouterse in 1980, en de huidige president kon ook rekenen op sympathie toen hij de verkiezingen won. Maar de vooruitzichten hebben een vlucht naar beneden genomen om misschien geen weg naar boven te vinden. Is het realistisch om nog verwachtingen te koesteren, of moeten wij ons voorbereiden op een scenario dat Suriname stort in uitzichtloosheid?
Bouterse kwam, zag en vernietigde. Hij speelde met lucifer in de buurt van een vat met kruit. Zijn idee van een revolutie ontplofte. Hij ontwikkelde de reputatie van een politieke manipulator die de bevolking bespeelde, en als er onvoldoende kennis is bij een deel van de Surinamers om leugens te herkennen (kennis is noodzakelijk om kritisch te worden, om objectiviteit te ontwikkelen en weerstand te bieden tegen kwade invloeden), kun je geen moeite hebben met moordpartijen, kijk je niet achterwaarts en prijs je inktzwarte bladzijden van de geschiedenis. Er is geen verbazing over de bloedrode gebeurtenis op 8 december 1982. Bouterse bracht de motor aan het sputteren, deed (Colakreek-) zand in de brandstoftank, en de toekomst kwam tot stilstand. Hij bleef gratis gebakken lucht uitdelen, en nu Santokhi de motor niet aan de praat krijgt, lijkt zijn terugkeer een kwestie van tijd. In het voordeel van Bouterse werkt de weigering van zijn vrienden en onderdanen om over de jaren tachtig te debatteren, zelfs niet willen denken aan de grimmige periode. Deze reactionaire droomtoestand waarin zijn achterban verkeert, past evenwel niet in een moderne tijdperk. Zij, de geschiedenis-ontkenners, zijn politieke primitievelingen die de Surinaamse samenleving willen ordenen naar maatstaven die leiden tot ontbinding. Zij cultiveren onwetendheid en domheid, en presenteren dit als de richting naar verlossing. Ook jongeren zijn slachtoffers van lichtgelovigheid die deze voormalige sergeant in de aanbieding heeft. Zij tonen hiermee aan dat zij zijn vastgeroest, en als zij volharden in koppigheid, zouden zij gedeleted moeten worden, gecancelled: verdreven uit de gelederen van de samenleving. Het is verbijsterend dat mensen die de potentie hebben om het land uit het moeras te trekken, geen moeite doen om hun geest te verruimen. Het lijkt alsof zij permanent zijn verdwaald, verloren in onwetendheid. Volharden, geloven in eigen voortreffelijkheid, is ook een vorm van arrogantie! Vergeten zij dat de rechterlijke macht (een onwankelbaar principe van de democratie) tijdens het totalitaire regime tot in de marge was uitgekleed? Bouterse en zijn dwepers hebben zich gelijkgesteld met onnozelheid. En anno 2023 is liegen nog altijd verheven tot moraal. Luisteren naar iemand die heeft gedood, is luisteren naar iemand die de vinger nog altijd aan de trekker heeft.
Hij wil terug, nu Santokhi begint te falen. Maar hij heeft geen programma, geen kompas, persoonlijke aanvallen op zijn opponent zijn beproefde middelen, in plaats van inhoudelijke beleidsalternatieven (dat hij de aangever moet zijn, is onwenselijk: een moordenaar moet dat recht subiet worden ontnomen!). Verdwaalde en dolende jongeren, zijn vrienden, blinde NDP'ers, zullen op termijn het land compleet ontwrichten. In het parlement overschreeuwen politieke (oppositionele) opportunisten anderen die een poging doen om te wijzen op de gevaren. Keer op keer wordt slechtheid binnen eigen (NDP-)kring verbloemd, door gebruik te maken van holle en fake-retoriek: een truc om te misleiden.
Als Bouterse het podium weer betreedt, zal Suriname zieker worden, verder en ernstiger lijden onder de consequenties van zijn daden. Als hij terugkeert, zal hij doen waar hij goed in is: jagen op zijn tegenstanders en rivalen. En een veroordeling voor zijn strafbare daden zal geen betekenis hebben: want de NDP, eenmaal aan de macht, zal hem met egards uit de gevangenis halen. Suriname is een mooi land, alleen jammer dat Bouterse (en het notoire deel van de NDP) daar woont. Hij wordt binnenkort als grote roerganger onthaald, maar dat hij heeft gekannibaliseerd, ontroert zijn politiek netwerk geenszins. Moord, diefstal, roof, corruptie zullen subtieler worden versterkt. Komt Bouterse terug, dan is Suriname de klos! Hij is voor dit stukje wonderlijk mooie tropenland een vloek: hout, goud en olie gaan richting familie, en vriendendiensten keren terug als een tsunami in de straten.
De beste strijdmethode tegen de wedergeboorte van Bouterse is, dat Santokhi als de wiederweerga met perspectieven het vertrouwen van de burgers herwint. Hiermee kan hij voorkomen dat hij het doelwit wordt van politieke aasgieren. De ontevredenheid over de huidige regering treedt reeds buiten de oevers. De motor krijgt hij niet aan de praat. Omringd door vrienden en familie, met een dubbele agenda, is hij kwetsbaar. Zijn kabinet is bijna onherstelbaar verzwakt. Het land ligt aan het infuus en is net een comazieke natie. Omdat er geen alternatief is, is het Santokhi die het herstel onmiddellijk een boost moet geven. Om te voorkomen dat er een requiem wordt gehouden, als het land komt te overlijden.